|
|
Alles is één
Is datgene wat ik waarneem afgescheiden van mij? Zijn we echt fundamenteel anders?
Mijn liedjes zingen over het universeel gevoel van Liefde dat me met alles en iedereen verbindt, over de rijkdom van verscheidenheid en de weelde van eenheid. Soms belemmert mijn drempelvrees me nog wat om jouw hart te bereiken. Maar mijn inzicht groeit dat de eenheid zich in de verscheidenheid kan herkennen en vice versa. Zelfs de Europese Gemeenschap draagt het als spreuk in haar vaandel. Ik ben dus niet alleen met mijn gevoel. Mag dit album een uitnodiging zijn?
“Je hoort bij mij als oma bij opa, als België bij Europa”…zing ik met het kinderkoor Con Anima uit Hoeilaart. Kinderen amuseren zich of maken ruzie met andere kinderen zonder enig uiterlijk onderscheid van geslacht, ras, cultuur, stand of godsdienst. Het schijnbaar innerlijke onderscheid kennen zij (nog) niet, dus ook niet angst voor het onbekende in de andere mens, voor het onbekende in zichzelf. Hun vrede of onvrede is ogenblikkelijk en tijdloos. Als kind waren we ook zo. Onze conditioneringen veranderden dat beeld geleidelijk aan en de frustraties kwamen met ‘de jaren van verstand’.
Maïté en Nina zijn twee van mijn vijf lieve kleinkinderen. Maïté is geboren op 16 juni 2003. Het liedje dat ik naar haar heb genoemd, heb ik toen voor haar geschreven om haar te verwelkomen. Nina is mijn petekind. Ze houdt van doosjes waarin ze haar geheimpjes kan verstoppen. Ik bezing hun beider schattige manier om mij bewust te houden dat alles Liefde is, ontroerend in hun eenvoud, ongekunsteld in hun tegemoetkoming
De onbevangen blik van kinderen inspireert mijn innerlijke kind om de wereld en het hele universum te bekijken als een geheel, als een eenheid. De basis van die eenheid is zuivere energie, zuiver Bewustzijn, zeg maar Liefde, die een onvoorstelbare rijkdom aan levensvormen creëert, een schitterende verscheidenheid waarover ik mij elk ogenblik mag verwonderen. We zien het allemaal wel en het raakt ons diep, maar dikwijls ervaren we de buitenwereld als een bedreiging voor onszelf en dan worden we bang. Dan verliezen we onbewust ons Liefdesgevoel en gaan we tot aan of over de pijngrens heen, in onszelf, in onze relaties, families, onze straat, ons dorp, onze stad, ons land, ons continent, onze wereld, ons universum. In naam van de niet herkende Liefde doen we dat allemaal en zullen we dat allemaal met wisselende kansen blijven doen. De leerschool van de verscheidenheid is een permanente en nooit aflatende uitdaging voor ons verborgen gevoel van éénheid (De oerknal).
De Maya’s weten dat al eeuwenlang. Zij begroeten mekaar met de woorden “In lak’esh, alak’in” of “ik ben een andere jij, in het licht van de zon”. Dat zeg je niet vrijblijvend tegen je medemens. Elke bloem, plant, dier of mens, elk stukje materie is een uitdrukking van éénzelfde basisenergie en kiest voor een eigen leefwereld in de vorm die hij/zij/het vanuit zijn/haar eindeloze Liefde heeft aangenomen. Die Liefde zit in het kleinste deeltje dat er kan bestaan. Dat alles verdient mijn volste respect. In de ander/het andere herken ik mijn universele identiteit, zie ik het spiegelbeeld van mijn oorsprong, van alle levenslessen die ik heb geleerd en die ik nog te leren heb. Vaak is dat een lachspiegel maar dikwijls ook een schervenpaleis (Jij).
Is het jou al overkomen dat je iemand ontmoet die je zodanig herkent dat hij/zij je innerlijke dubbelganger zou kunnen zijn? Dat geeft een ongehoord schokeffect (ook wel eens met brokstukken) dat menige ziel onweerstaanbaar naar die andere ziel drijft. Dergelijke mensen hebben echt het gevoel dat ze hun volwaardige tegenpool, hun ware wederhelft hebben ontdekt. Het is een begin van herkenning van onze éénheid met alle wezens, een sterk signaal dat er meer aan de hand is. Zo’n liefdesverhaal over twee teruggevonden harten, een waarlijk zielenpaar, verdient dus ook een plaats op deze cd (Tweelingzielen).
Vanwaar komt de algemene vergetelheid, de collectieve dementie, ons verlies van éénheidsbewustzijn?
Het is opvallend dat alles in de natuur zichzelf in balans houdt door een natuurlijke kringloop. Wat in de materie ontstaat zal op een dag ook weer op een natuurlijke wijze (vanzelf of op een onzachte manier) uit die vorm verdwijnen. Van het kleinste ééncellige wezen tot het grootste universum, ze zijn allen hetzelfde lot beschoren. Het is de universele wet van komen en gaan als opduikende golven in de oceaan, van vormloosheid naar vorm en terug, altijd maar opnieuw en niets of niemand ontsnapt eraan. Alleen de mens doet verschrikkelijke pogingen om de natuurlijke gang van zaken te dwarsbomen. Hij experimenteert als een leerling tovenaar en slaagt er in om zelfs zijn eigen positie te ondermijnen. Met zijn enkele Giga-bites groot verstand probeert hij de absolute wetmatigheden van het leven te doorgronden. Wij zijn bang voor de natuurlijke gang van zaken, we willen die krachten tot en met vasthouden en controleren, er onze eigengereide wetmatigheden opplakken. We hebben vanuit onze hoogmoed gedecreteerd dat wij de (vaak wrede) heersers van de schepping zijn (Luister naar de aarde). Onze leefwereld is een laboratorium voor proefondervindelijke egotripperij geworden, een kast met twee kijkgaten er in die ons blikveld zodanig vernauwt dat we het ook nog gaan geloven. Het ene geloof staat het andere dikwijls in de weg. Die verdwazing brengt ons keer op keer tot aan de rand van de ultieme afgrond. Het zou een flink stuk helpen mochten we de verscheidenheid liefdevol kunnen omarmen. Van gelukzalige glimlach van Liefde tot grimas van kommer en kwel : it’s all in the game. We doen maar want we kunnen niet anders. Onze verscheidenheid is een gewiekste vermomming, terwijl ergens in ons diepste binnenste ons innerlijke kind schreeuwt om opnieuw gehoor te krijgen.(Herinnering).
“Wo sind alle Blumen her, wo sind Sie geblieben?”…zingt een oud melodietje. We vergeten teveel waar ze gebleven zijn. Wie voeling heeft met zijn/haar oorsprong, ziet de dualiteit van zijn/haar bestaan als een manifeste uitdrukking van éénheid, niet als een bron van angst. Angst verandert in Liefde als we ze diep in de ogen kijken. Liefde is een alomvattende ouder die haar kinderen laat vallen en opstaan om hun eigen lessen te leren. Als het me soms lukt om op die frequentie af te stemmen, heb ik de juiste ontvangst, ben ik zelfs mijn eigen zendstation. Dan is alles mogelijk en dan ik ben me bewust van wie achter mijn naam schuilgaat en wie niet. Dat helpt. Helaas, al te vaak ben ik ook mijn eigen stoorzender. (Het leven IS)
Soms ben ik in stilte bij mezelf, klinkt de wereld om me heen wat meer gedempt”…De Stilte binnenin krijgt haar kans en de natuur geeft me een helpende hand, want telkens ik in die Stilte ga, gebeurt het wonderlijke. Zelfs als ik er op een haar na dreig uit te vallen, dan nog verschijnt die onnoembare Aanwezigheid (Dan kom jij).
Ik heb het geluk dat ik gepensioneerd ben en dat ik een tamelijk gezapig leventje kan leiden. Daarvoor ben ik dankbaar. Vanuit mijn ‘luie’ stoel sla ik de spiraal van haast en spoed gade die de wereld in haar greep heeft. We willen het onderste uit onze welvaartskan en daar hebben we alles voor over. De barsten in die kan worden groter. Hoelang zal ze nog te water gaan? We zullen creatiever dienen te worden om ons levensritme aan welzijn en welbevinden te koppelen. Ik ben bereid om mijn medemens met muziek en met klankheling bij te staan en te inspireren. Samen met Wim Van Aelst heb ik daarvoor een project ontwikkeld (cfr. Energyflow in deze website). Volgens mijn bescheiden mening kan het leven alleen maar volwaardig worden geleefd in de mate dat ik me bewust ben van het feit dat ik BEN - zelfs dat ‘ik’ kan dat beeld vertroebelen - als geïntegreerd deel van een Geheel waarin alles en iedereen passen. Mijn leven vloeit als een beekje, soms als een brede rivier en soms als een kolkende stroom. Ik ben tegelijk het water en het bootje dat er op dobbert, dat zwalpt en soms kapseist. Met wat geluk zwem ik dan naar de oever en wacht ik op wat rustiger debiet van de stroom, maar meegaan met de stroom (van het leven) is mijn motto : Go with the flow! (zie cd ‘Zielekracht’ SK 01002). Tot ik in de zee uitmond en volledig opga in het golvenspel. Mijn bootje laat ik achter, want ik ben zo graag één met de zee. Ook Hein weet dat, hij is trouwens mijn beste vriend (Beste Hein).
Het frêle verbindingssnoer met mijn wezenlijke kern is de Stilte en via die Stilte komen verbeelding en dromen, mijn innerlijk tv-station, opzetten. Daarin leef ik me uit en krijg ik feedback over mijn doen en laten, ongebonden aan enige stoffelijke vorm. Mijn dromen beleef ik als heel reëel. Het is pas in mijn dagdagelijks bewustzijn dat ik mijn droom als droom onderken, omdat hij een ander niveau van bewustzijn heeft. Het geeft me een enorm gevoel van vrijheid en vooral de herinnering dat mijn aards leven eigenlijk ook een weliswaar zinvolle maar grote droom is, een reusachtige zeepbel is die vroeg of laat weer openspat. Dan zal ik in de droom ontwaken. (De grote droom).
Als toemaatje op deze cd hebben Wim Van Aelst en ik een liedje geselecteerd dat op de vorige cd ‘Zielekracht’ in een versie met harp bestaat. Hier gaat het om een live opname in een arrangement voor piano, keyboards en gitaar van Wim zelf. De Engelen sluiten de galerij af met hun speelse energie om je oren nog lang te laten natintelen.
Ik dank alle vrienden musici die hun gewaardeerde bijdrage hebben geleverd om mijn liedjes te laten klinken zoals ik ze graag hoor. Ook onze goede vriend Jos Simal (Studio Akotep) en Studio Optivoks voor de technische bijstand. Vooral Wim Van Aelst heeft zich bijzonder onderscheiden als arrangeur, als pianist, als keyboardsgoochelaar, maar ook in de mixing, editing, mastering en zelfs als fotograaf voor de lay-out. Studio Outline en Boud Van Wambeke boetseerden onze grafische verlangens in mooie beelden. Achter de schermen van het hele gebeuren schuilt nog een belangrijke figuur : Magda Daenen, de stille kracht die ons moreel en onze geesten met haar appreciatie heeft ondersteund en die ook geregeld lekkere hapjes en drankjes serveerde.
Ik wens u aangename beluistering van deze cd in zijn éénheid en verscheidenheid.
|
